Εκείνη που προσπαθούσε να κρύβει το πόδι της φορώντας μακριές φούστες. Εκείνη που ξεκίνησε να ζωγραφίζει για να απασχολεί τον χρόνο της. Εκείνη που μεγαλώνοντας είχε κι άλλο ατύχημα στα 18 της. Το λεωφορείο που επέβαινε συγκρούστηκε με ένα διερχόμενο τραμ. Εκείνη που τραυματίστηκε στη λεκάνη και στη σπονδυλική στήλη και το πόδι της σχεδόν διαλύθηκε. Εκείνη που έκανε 35 εγχειρήσεις. Εκείνη που θα υποστεί ακρωτηριασμό στο κάτω άκρο λόγω γάγγραινας. Που φορούσε τεχνητό μέλος.
Η Φρίντα. Η Φρίντα Κάλο που γεννήθηκε σαν σήμερα. Που ζωγράφιζε όλους τους μήνες που καθηλωμένη ήταν στο κρεβάτι.
Η όμορφη Φρίντα. Που νόμιζε πως ήταν το πιο παράξενο κορίτσι. Που είπε: «Αλλά μετά σκέφτηκα ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι στην γη. Θα πρέπει να υπάρχει κάποιος σαν και εμένα που αισθάνεται περίεργος και ελαττωματικός όπως εγώ. Την έπλαθα με την φαντασία μου και φανταζόμουν ότι θα πρέπει να είναι εκεί έξω και να σκέφτεται και αυτή εμένα. Λοιπόν, εύχομαι ότι αν είσαι εκεί έξω και το διαβάζεις αυτό, να ξέρεις ότι ναι , είναι αλήθεια. Είμαι εδώ και είμαι το ίδιο παράξενη όσο εσύ.»
Τη θαυμάζω. Τη θαυμάζω όχι μόνο επειδή υπήρξε μια εξαίρετη ζωγράφος αλλά γιατί άντεξε όλα τα Κουτσοφρίντα που άκουσε, άντεξε τα ατυχήματα, την απώλεια του ποδιού της. Τη θαυμάζω επειδή έζησε ερωτικά, παθιασμένα, επειδή έζησε ερωτευμένη, σαν σκύλα λυσσασμένη. Επειδή ένιωσε «Αγάπα κάποιον που να σε κοιτάει σαν να είσαι κάτι μαγικό.» κι επειδή παραδόθηκε στο πάθος «Σ ‘αγαπώ περισσότερο από το δικό μου δέρμα». Τη θαυμάζω. Για το πληγωμένο ελάφι που υπήρξε. Που ζωγράφισε τον εαυτό της ως αυτό- ως πληγωμένο ελάφι- βαριά τραυματισμένο από βέλη. Που από τις πληγές του έτρεχε αίμα. Που ήταν εκείνη σε αυτόν τον πίνακα πιο πολύ απ’ όλους τους πίνακες της. Ήταν εκείνη μετά από μια ακόμη αποτυχημένη επέμβαση στη σπονδυλική της στήλη. Που ήθελε απλά να απαλλαγεί από τους πόνους. Τη θαυμάζω. Επειδή το είπε. «Στο τέλος της μέρας, αντέχουμε πολλά περισσότερα από όσα νομίζουμε ότι μπορούμε.». Τη θαυμάζω. Επειδή τα έδωσε όλα. «Ο Diego ήταν πάντα: το παιδί μου, ο εραστής μου, το σύμπαν μου».
Τη θαυμάζω. Επειδή χαιρέτησε έτσι αληθινά γράφοντας στο ημερολόγιο της λίγες μέρες πριν πεθάνει: «Ελπίζω το τέλος να είναι χαρούμενο και ελπίζω να μην επιστρέψω ποτέ ξανά. Φρίντα».
Τη θαυμάζω τη Φρίντα που είπε "γεννήθηκα σκύλα, γεννήθηκα ζωγράφος". Τη θαυμάζω. Επειδή δεν ζωγράφιζε απλά υπέροχα, έγραψε ίσως και το πιο όμορφο ερωτικό ποίημα. «Μπορούμε να εφεύρουμε ρήματα; Θέλω να σου πω ένα: Εγώ σε ουρανώ.»
Ναι. Τη θαυμάζω τη Μεξικάνα ζωγράφο. Άντεξε κουβαλώντας την άνοιξη πάνω της. Φορώντας την άνοιξη άντεξε. Τα άντεξε όλα.
•https://www.instagram.com/sociopath_attitude
*Πηγή Gianna Kouka
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου